«Άνδρες υπάρχουν; Το σύνδρομο του Οδυσσέα που τους στερήσαμε»

«ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ» από την Σοφία Κολυροπούλου

«Άνδρες υπάρχουν; Το σύνδρομο του Οδυσσέα που τους στερήσαμε»

Σήμερα όλη μέρα προβληματιζόμουν στο πως θα ξεκινήσω να γράφω για το μεγάλο κεφάλαιο των σχέσεων μεταξύ των δυο φύλων. Είναι ένας φαύλος κύκλος και αναρωτιέμαι: η κότα έκανε τα αυγό? Η το αυγό τη κότα? Είμαστε πράγματι αυτό που μας κατηγορούν οι άνδρες? Οι άνδρες όπως τους φτιάξαμε είναι αυτό που θέλουμε τελικά? Κι αν ναι, ποιο φύλο τα ξεκίνησε όλα αυτά?
Ας ξεκινήσω από τις γυναίκες το λεγόμενο «ωραίο φύλο» (δε κατάλαβα, οι άνδρες δεν είναι ωραίοι? ) Τέλος πάντων….. Όλες οι γυναίκες γύρω μου σαν πρώτη ατάκα λένε: «Άντρες? δεν υπάρχουν!» Δεν περνούν 5 λεπτά σκέψης για να αντιληφθούν ότι εκείνες έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο αυτού του αποτελέσματος. Η ισότητα σαν όρος και όπως τον αναληφθήκαμε εμείς λειτούργησε εναντίον μας. Μάθαμε να έχουμε πολυδιάστατες αρμοδιότητες, να παίζουμε πολλούς ρόλους, και μάλιστα η κοινωνία να θέλει να τους παίζουμε και καλά! Χειραφετηθήκαμε, γίναμε ανεξάρτητες και πιστέψαμε ότι έτσι δεν θα έχουμε ανάγκη κανέναν άνδρα. Ασχολούμαστε με καριέρα, χρήματα, γόητρο. Γίναμε εγωίστριες! Το αποτέλεσμα? Τους ευνουχίσαμε. Τους αφαιρέσαμε κάθε ρόλο που από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν κατεξοχήν ανδρικοί. Το βασικότερο όλων και η λύση του ‘μυστήριου’ με μια φράση είναι ότι έπαψαν να είναι κυνηγοί! Έπαψαν να διεκδικούν, να προσπαθούν, γιατί απλά τους προσφέρονται όλα τόσο απλόχερα, που δεν βρίσκουν λόγο να μπουν στη διαδικασία προσπάθειας. Δεν θέλουν να ψάξουν να μας γνωρίσουν λίγο περισσότερο ,δεν τους ενδιαφέρει, βαριούνται. Τους αρκεί αυτό που τους πασάρουμε την μία και μόνη φορά.
Όσο περνούν τα χρόνια και οι ρόλοι μας ισοπεδώνονται, τόσο χειροτερεύουν οι σχέσεις μεταξύ μας. Δεχόμαστε καθημερινά καταιγισμό μηνυμάτων που τελικά μπερδευόμαστε. Δεν θέλει κανείς να μπει στη διαδικασία ουσίας σχέσεων, δεν θέλω να δεχτώ τον άλλον με τα ελαττώματα του, να τα αγαπήσω, να μη προσπαθήσω να τα αλλάξω. Απαιτώ να είναι εραστής, σύντροφος, κουλτουριάρης, τρυφερός, πιστός, ανεκτικός, να έχει χιούμορ… μα γίνεται? Μπορεί ένας άνδρας να τα καλύψει όλα αυτά? Μπορεί μια γυναίκα να είναι ωραία, τρυφερή, ναζιάρα, σεξουαλική, νοικοκυρά, εργαζόμενη, μάνα, σύζυγος? Πολλοί οι ρόλοι, έτσι? Οι δε κατηγορούν εμάς γιατί τους αφαιρέσαμε τα δικαιώματα. Γίναμε εύκολη λεία. Και εμείς λέμε ότι όλοι τους είναι μαλθακοί…
Άνδρες, γιατί γίνατε αναποφάσιστοι, ανεύθυνοι, φυγόπονοι? Γιατί αφήσατε να σας κατευθύνουμε και να χάσετε το ρόλο σας? Άνδρας = ανδρισμός. Κουραστήκατε και πάψατε να κυνηγάτε? Πάψατε να φλερτάρετε. Μα υποτίθεται είστε το ισχυρό φύλο. Υψώσαμε λίγο ανάστημα και εσείς τι κάνατε? Καταθέσατε τα όπλα? Μα είστε κυνηγοί. Γιατί πάψατε? Καν’ τε εσείς το πρώτο βήμα, μην τα ισοπεδώνετε όλα, δεν είμαστε όλες το ίδιο, μη μας βάζετε όλες στον ίδιο ντορβά! Πήρατε λάθος μηνύματα, διαγράψτε τα. Αρχίστε να βάζετε τα πράγματα στη θέση τους. Ουσιαστικά όλες, ανεξαίρετου ηλικίας, αυτό θέλουμε, τον άνδρα κατακτητή, κυνηγό, όχι να μας καταδυναστεύετε.
Όμως… εσείς οι άνδρες, ασχοληθείτε πραγματικά με αυτό που κρύβουμε. Υπάρχουμε ΚΑΙ μετά το τρίτο ραντεβού, είμαστε ΚΑΙ αυτές που ξυπνάνε δίπλα σας χωρίς μακιγιάζ στο φως της ημέρας. Γνωρίστε μας και ελάτε στον παράδεισο μας, ως κυνηγοί, ως άνδρες ,αυτό που είστε!!

-Σοφία Κολυροπούλου-