«ΨΩΝΙΖΩ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ»

«ΨΩΝΙΖΩ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ»της Σοφίας Κολυροπούλου

Τον τίτλο τον έκλεψα από ένα βιβλίο που έγραψε η συνονόματη μου Σοφί Κινσέλλα, και ας με συγχωρήσει γι’ αυτό. Βέβαια έτσι όπως θέλω να αναπτύξω το άρθρο μου και τις σκέψεις μου, ίσως να μην είναι και τόσο σχετικό…
Πόσο έχουν αλλάξει οι ανάγκες μας; Ψωνίζουμε περισσότερο ή λιγότερο; Οι έμποροι πως κινούνται βάσει ανταγωνισμού με τα κινέζικα καταστήματα; Εμείς τι ψάχνουμε, ποιότητα ή ποσότητα; Και αφού υπάρχει όπως λένε κρίση οικονομίας, γιατί οι έμποροι δεν συμβιβάζονται για να μην κλείσουν οι επιχειρήσεις τους, αλλά αντιθέτως δίνουν συνεχόμενες αυξήσεις στα είδη πρώτης ανάγκης; Αλήθεια, τι φταίει; Πληθωρισμός, κόστος κατασκευής – εισαγωγής προϊόντων; Ίσως αυτά, να μην μπορέσω να τα αναπτύξω, γιατί ούτε η ίδια τα καταλαβαίνω. Απλά τα αναφέρω.
Θα αρχίσω τώρα να ξεμπλέκω το κουβάρι του προβληματισμού μου και να το μοιραστώ μαζί σας. Οι ανάγκες μας όπως προείπα, έχουν αυξηθεί γιατί ζούμε σε μια κοινωνία υπέρ-καταναλωτισμού. Πάμε σούπερ μάρκετ και αφού έχουμε δεχτεί πλύση εγκεφάλου από τα Μ.Μ.Ε. με τις ατελείωτες διαφημίσεις, αγοράζουμε ότι έχουμε δει ή ακούσει, χωρίς να σκεφτόμαστε αν πραγματικά το χρειαζόμαστε. Η ψυχολογία μας τότε, αλλάζει αυτόματα όταν ψωνίζουμε το οτιδήποτε. Τη στιγμή εκείνη δεν σκεφτόμαστε το πορτοφόλι μας, τα οικονομικά μας, το σπίτι μας και πόσο τα επηρεάζουμε με τις ‘παρασπονδίες’ μας. Ξέρετε πόσες φορές ψώνισα προϊόντα και γυρίζοντας σπίτι, τα κοίταξα και είπα «Τι θα τα κάνω τώρα όλα αυτά;». Την ώρα όμως που τα ψώνιζα ένιωθα πολύ large και έφτιαχνε η διάθεση μου, η ψυχολογία μου. Επιπλέον, επειδή η δουλειά μου έχει να κάνει με τον καταναλωτή, παρατηρώ ότι παρά την κρίση μας και την ανέχειά μας, ψωνίζουμε περισσότερο. Ο έλληνας μπορεί να είναι καταχρεωμένος και να γκρινιάζει διαρκώς, να τα βάζει με τους πολιτικούς (καλά κάνει), αλλά ψωνίζει, και μάλιστα τα ΠΑΝΤΑ! Όλα αυτά βέβαια, σε ότι έχει να κάνει με τα είδη πρώτης ανάγκης, γιατί με τα δεύτερης, αλλάζουμε… εκεί βάλαμε απαγορευτικό, αναγκαστικά έτσι;
Από την άλλη πλευρά, οι έμποροι και οι καταστηματάρχες, αφού βλέπουν τον ανταγωνισμό που υπάρχει, κυρίως από τους αλλοδαπούς, δεν κάνουν τις κατάλληλες επαγγελματικές κινήσεις. Ρίξε φίλε μου λίγο τις τιμές σου, προσαρμόσου στις ανάγκες μου, αφού βλέπεις, ΘΕΛΩ! Ένα παράδειγμα, πάω να πάρω ένα τζην, ρωτάω για καλύτερη τιμή, μπααααα! Ε τότε πάω και εγώ στον Κινέζο, θα το πάρω στη μισή τιμή και θα κάνω τη δουλεία μου, απλά. Ναι εντάξει, ο καταστηματάρχης έχει πολλά, λειτουργικά έξοδα, προσωπικό κ.λ.π. Γκρινιάζουν και αυτοί απ’ τη μεριά τους για τα μαγαζιά τους που κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Τα βάζουν με την κυβέρνηση, το κράτος που δεν τους στηρίζει, και αφού δεν βρίσκουν ανταπόκριση από πουθενά, δεν κάνουν κάτι από μόνοι τους. Αφού δεν μπορούμε σαν λαός να λειτουργήσουμε ομαδικά, ας λειτουργήσουμε ως μονάδα για κοινό καλό πάντα. Ας ψάξουν οι ίδιοι οι έμποροι να βρουν διέξοδο, να ρίξουν τις τιμές τους στα ρούχα, στα παπούτσια, καλλυντικά κ.λ.π. Αλλά αντιθέτως, κοιτάνε από έναν πελάτη που θα μπει στο κατάστημα τους, να βγάλουν τη ΔΕΗ του μήνα, γίνεται;; Έτσι και εμείς, οι περισσότεροι καταναλωτές, πάψαμε να κυνηγάμε την ποιότητα και επιλέγουμε τη φθηνή ποσότητα σε όλα τα είδη.
Τελειώνοντας λέω ότι ο καθένας επιλέγει αν θέλει ποιοτική ή ποσοτική αγορά, αλλά όπως και να έχει ας μην υπέρ-καταναλώνουμε, γιατί μπορεί να υπάρχει shopping – therapy, αλλά σίγουρα δεν υπάρχει ΧΡΕΗ – therapy.

- Σοφία Κολυροπούλου -